زمزمه ها

بی آنکه من و تو بخواهیم زمزمه ها شروع شده بود. کسی بود که آرام در گوش من چیزی از تو می گفت و در حضور تو ، چیزی از من. اسمش را " راوی " گذاشته ام. برای من مدام از تو می گفت از خوبی هایت ، اخلاقیاتت، احساساتت، افکارت و خانواده ات.

برایم تعریف می کرد که پا پی شده ای. که سوال می پرسی و جواب می خواهی. فقط برای من نمی گفت. در جمع دوستان و همکاران، هر جا می توانست از تو تعریف می کرد و سوال هایی که می پرسیدی  – که به زعم خودش نشانه های علاقه مندی تو بود –را با اشتیاق بازگویی می کرد.

 تویی که هرگز به هیچ کس علاقه نشان نداده بودی...

انگار در بین همه ی آن جمع دوستانه، عاقلشان من بودم. انگار از بین آن همه همکار فقط من می توانستم ببینم اگر چیزی بین ما باشد هنوز در قلب هایمان نیز جای نگرفته، چه برسد به ذهنمان، چه برسد به عملمان... فقط من می فهمیدم فاصله ای را که آنها نمی دیدند. چه قدر به آنها می خندیدم و در عوض چه قدر دوست داشتم آن ها راست بگویند و من بد بین بوده باشم...

دو هفته به عید مانده بود. همه آن ها فکر می کردند که اگر در این دو هفته پا پیش نگذاری، حتما منتظر تعطیلات عید مانده ای .

 آن قدر گفته بودند که داشت باورم می شد؛ فقط در ذهنم سرعتش را کم کرده بودم...

 زودتر از یکسال بعد منتظر پیشنهادت نبودم...