شماره تلفن

بازی تمام شده بود.در دلم غصه مانده بود و یک سوال بی جواب از راوی؛ که " به کدام گناه؟".

اما تو.. دوباره همکارم شده بودی.از مصاحبت با تو لذت می بردم. مثل بعضی همکارهای دیگر که خودت میدانی. آن ها که در نظر من شعور اجتماعی دارند و  حتی بعضی از ناگفته ها را می فهمند.

اسفند در سکوت از نیمه گذشت، بی هیچ حرف و حدیثی. و تو هر روز از من می پرسیدی "از راوی چه خبر؟".نه من جرأت نزدیک شدن بیشتر به تو را داشتم و نه تو؛تا اینکه در یکی از گپ های میان روزی در جمع همه همکاران، اس ام اس تبلیغاتی که برایم آمد توجه تو و کس دیگری را جلب کرد.یادم نیست تو از من خواستی برایتان بفرستم یا آن همکار- البته که فکر می کنم تو بودی- و  ...    فرستادم. در همان لحظه که شماره ها را می گفتی – هر دو شماره را خودت برایم خواندی- از ذهنم گذشت که حالا شماره من را داری و البته من هم شماره ات را.

اما... فقط همان یک لحظه بود. حتی شماره ات را ذخیره هم نکردم. حتی برای خودم تمایزی قایل نشدم بین شماره ها، تا بعدها بدانم کدام شماره تو بوده و کدام شماره آن همکار دیگر. شماره ات را داشتم اما می دانستم که هرگز استفاده نخواهم کرد. به نظرم شماره را نداده بودی که من داشته باشم، فقط داده بودی که یک پیغام تبلیغاتی را داشته باشی و من هم ... سعی کردم در نهایت امانت؛ همان کار را بکنم.

شماره ات را داشتم و انگار که نداشتم.

.

.

بعدها با شوخی متهمم کردی به تلاش برای به دست آوردن شماره و هرگز نفهمیدی هربار که به شوخی این جمله را تکرار می کنی ، چه زخمی به غرورم می زنی.

و من هرگز به تو یادآوری نکردم که تو همان روز شماره ام را ذخیره کرده بودی. کاری که من جرأت انجامش را نداشتم ...